Hér er saga einnar sem er nýlega orðin 40 ára:

Þegar ég var 16, vonaðist ég til að einhvern daginn myndi ég eignast
kærasta. Þegar ég var orðin 18 eignaðist ég kærasta, en það var engin
ástríða.
Svo ég ákvað að finna mér ástríðufullan náunga með tilfinningu fyrir
lífinu og tilverunni. Á háskólaárunum var ég með ástríðufullum strák,
en hann var of tilfinningasamur. Allt var neyðarástand í hans augum.
Hann grét og hótaði að drepa sig. Ég fann fljótlega að mig vantaði
mann sem væri traustur og jarðbundinn.
Loks, þegar ég var orðin 25 hitti ég mjög jarðbundinn mann, en hann
var leiðinlegur. Hann var algjörlega útreiknanlegur og varð aldrei
spenntur yfir einu eða neinu. Lífið varð svo leiðinlegt að ég ákvað að
reyna að finna mér mann sem að væri spennandi.
Þegar ég var 28 fann ég mjög spennandi gaur, en ég gat engan veginn
haldið í við hann. Hann rauk úr einu í annað og gat aldrei verið lengi
á sama stað eða verið lengi með sömu áhugamálin. Hann framkvæmdi allt
sem honum datt í hug, hvort sem það var hættulegt eða fífldjarft og
daðraði við allt sem hreyfðist. Hann var skemmtilegur en áttavilltur.
Þannig að ég ákvað að reyna að finna mann með metnað. Þegar ég var
orðin 31 fann ég loksins gáfaðan mann með metnað. Hann var með
fæturna á jörðinni og við giftum okkur. Hann var svo metnaðarfullur að
hann skildi við mig, hirti allt sem ég átti og stakk af með bestu
vinkonu minni.
Núna er ég 43 og er að leita að kalli með stórt typpi.